بیماری پارکینسون: علائم، علل و درمانهای موجود

بیماری پارکینسون چیست؟

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیشرونده است. اولین نشانه این بیماری، مشکلات حرکتی است.

حرکات صاف و هماهنگ ماهیچه های بدن توسط دوپامین، ماده ای در مغز، ممکن می شود. دوپامین در بخشی از مغز به نام “جسم سیاه” تولید می شود.

در پارکینسون، سلول های جسم سیاه شروع به مردن می کنند. هنگامی که این اتفاق می افتد، سطح دوپامین در مغز کاهش می یابد. وقتی 60 تا 80 درصد از تولید دوپامین کاهش پیدا کند، علائم پارکینسون ظاهر می شود.

علائم بیماری پارکینسون

برخی از علائم اولیه پارکینسون می تواند چندین سال قبل از ایجاد مشکلات حرکتی شروع شود. این علائم اولیه عبارتند از:

• کاهش توانایی بویایی (آنوسمی)
• یبوست
• دست خط کوچک و فشرده
• تغییر صدا
• حالت خمیده

چهار مشکل اصلی حرکتی که مشاهده می شود عبارتند از:

• لرزش (لرزشی که در حالت استراحت رخ می دهد)
• حرکات آهسته
• سفتی بازوها، پاها و تنه
• مشکل تعادل و تمایل به زمین خوردن

علائم ثانویه عبارتند از:

• حالت چهره خنثی
• حرکت چرخ دنده ای هنگام راه رفتن
• گفتار خفه و کم حجم
• کاهش تعداد پلک زدن و بلعیدن
• تمایل به افتادن به سمت عقب
• کاهش تاب خوردن بازو هنگام راه رفتن
• راه رفتن پارکینسونی که تمایل به برداشتن گام‌های ریز هنگام راه رفتن است

سایر علائم مرتبط ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• پوسته های لایه لایه شونده سفید یا زرد روی قسمت های چرب پوست که به درماتیت سبورئیک معروف است
• افزایش خطر ملانوم، یک نوع جدی سرطان پوست
• اختلالات خواب از جمله رویاهای واضح، صحبت کردن و حرکت در طول خواب
• افسردگی
• اضطراب
• توهمات
• روان پریشی
• اختلال توجه و حافظه
• مشکل در روابط بصری-فضایی

علائم اولیه بیماری پارکینسون ممکن است ناشناخته بماند. ممکن است بدن شما سال ها قبل از شروع مشکلات حرکتی با این علائم هشداردهنده سعی کند شما را در مورد اختلال حرکتی آگاه کند.

علل بیماری پارکینسون

علت دقیق پارکینسون ناشناخته است. ممکن است هر دو مولفه ژنتیکی و محیطی در بروز این بیماری دخالت داشته باشند. برخی از دانشمندان بر این باورند که ویروس ها نیز می توانند باعث ایجاد بیماری پارکینسون شوند.

سطوح پایین دوپامین و نوراپی نفرین، ماده ای که دوپامین را تنظیم می کند، با پارکینسون مرتبط دانسته شده است.

پروتئین های غیرطبیعی به نام اجسام لوی(Lewy bodies) نیز در مغز افراد مبتلا به بیماری پارکینسون یافت شده است. دانشمندان نمی دانند که این اجسام، در صورت وجود در مغز، چه نقشی در ایجاد پارکینسون دارند.

در حالی که هیچ علت شناخته شده ای وجود ندارد، تحقیقات، گروه هایی از افراد را که احتمال بیشتری برای ابتلا به این بیماری دارند، شناسایی کرده است که عبارتند از:

• جنسیت. مردان یک و نیم برابر بیشتر از زنان در معرض ابتلا به پارکینسون هستند.
• نژاد. طبق تحقیقات ، شیوع پارکینسون در افراد سفیدپوست در مقایسه با افراد سیاه پوست یا آسیایی بیشتر است. موقعیت جغرافیایی ممکن است یکی از دلایل خطر بالاتر باشد.
• سن. پارکینسون معمولا بین 50 تا 60 سالگی ظاهر می شود. فقط در حدود چهار درصد موارد قبل از 40 سالگی رخ می دهد.
• سابقه خانوادگی. افرادی که اعضای خانواده نزدیکشان به بیماری پارکینسون مبتلا هستند، بیشتر در معرض ابتلا به بیماری پارکینسون هستند.
• سموم . قرار گرفتن در معرض سموم خاص ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.
• آسیب سر. افرادی که آسیب های سر را تجربه می کنند ممکن است بیشتر به بیماری پارکینسون مبتلا شوند.

هر سال، محققان در تلاشند تا بفهمند چرا مردم به پارکینسون مبتلا می شوند.

درمان های موجود برای بیماری پارکینسون

درمان پارکینسون به ترکیبی از موارد زیر بستگی دارد:

• تغییر سبک زندگی
• داروها
• درمان های غیردارویی

استراحت کافی، ورزش و رژیم غذایی متعادل مهم هستند. گفتار درمانی، کاردرمانی و فیزیوتراپی نیز می توانند به بهبود ارتباطات و مراقبت از خود در بیماران کمک کنند.

تقریباً در همه مبتلایان، دارو برای کمک به مدیریت علائم مختلف سلامت جسمی و روانی مرتبط با بیماری مورد نیاز است.

برای درمان پارکینسون می توان از داروهای مختلفی استفاده کرد.

لوودوپا
لوودوپا رایج ترین درمان برای بیماری پارکینسون است. این دارو به افزایش سطح دوپامین در مغز کمک می کند.

حدود 75 درصد از بیماران به لوودوپا پاسخ می دهند، اما همه علائم آنها بهبود نمی یابند. لوودوپا به طور کلی همراه با کاربیدوپا تجویز می شود.

کاربیدوپا تجزیه لوودوپا در بدن را به تاخیر می اندازد که به نوبه خود عبور لوودوپا از سد خونی مغزی را افزایش می دهد.

آگونیست های دوپامین
آگونیست های دوپامین می توانند از عملکرد دوپامین در مغز تقلید کنند. آنها کمتر از لوودوپا موثر هستند، اما زمانی که لوودوپا اثربخشی کمی دارد، می توانند به عنوان داروهای جایگزین ، مفید باشند.

داروهای این دسته شامل بروموکریپتین، پرامیپکسول و روپینیرول است.

آنتی کولینرژیک ها
آنتی کولینرژیک ها برای مسدود کردن سیستم عصبی پاراسمپاتیک استفاده می شوند. آنها می توانند به کاهش سختی عضلات در این بیماران کمک کنند.

بنزتروپین (کوژنتین) و تری هگزی فنیدیل آنتی کولینرژیک هایی هستند که برای درمان بیماری پارکینسون استفاده می شوند.

آمانتادین
آمانتادین (Symmetrel) را می توان همراه با کاربیدوپا-لوودوپا استفاده کرد. این دارو یک داروی مسدود کننده گلوتامات (NMDA) است. این  دارو یک تسکین کوتاه مدت برای حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) که می تواند از عوارض جانبی لوودوپا باشد، ارائه می دهد.

مهار کننده های COMT
مهارکننده های کاتکول O-متیل ترانسفراز (COMT) اثر لوودوپا را طولانی تر می کنند. انتاکاپون (Comtan) و تولکاپون (Tasmar) نمونه هایی از مهارکننده های COMT هستند.

تولکاپون می تواند باعث آسیب کبدی شود. این دارو معمولاً برای افرادی که به درمان های دیگر پاسخ نمی دهند نگه داشته می شود.

اکتاکاپون باعث آسیب کبدی نمی شود.

Stalevo دارویی است که اکتاکاپون و کاربیدوپا-لوودوپا را در یک قرص ترکیب می کند.

مهارکننده های MAO-B
مهارکننده های MAO-B آنزیم مونوآمین اکسیداز B را مهار می کنند. این آنزیم دوپامین را در مغز تجزیه می کند. سلژیلین (Eldepryl) و رازاگیلین (Azilect) نمونه هایی از مهارکننده های MAO-B هستند.

قبل از مصرف هر گونه داروی دیگر با مهارکننده های MAO-B با پزشک خود صحبت کنید. این داروها می توانند با بسیاری از داروهای دیگر تداخل داشته باشند، از جمله:

• داروهای ضد افسردگی
• سیپروفلوکساسین
• مخمر سنت جونز
• برخی از انواع مواد مخدر

با گذشت زمان، اثربخشی داروهای پارکینسون می تواند کاهش یابد. در اواخر بیماری پارکینسون، عوارض جانبی برخی از داروها ممکن است بیشتر از فواید آن باشد. با این حال، آنها هنوز هم ممکن است کارایی لازم برای کنترل علائم بیماری را ارائه دهند.

جراحی پارکینسون

مداخلات جراحی مختص افرادی است که به دارو و تغییرات سبک زندگی پاسخ نمی دهند.

دو نوع جراحی اولیه برای درمان بیماری پارکینسون استفاده می شود:

تحریک عمیق مغز

در طول تحریک عمیق مغز (DBS)، جراحان الکترودهایی را در قسمت‌های خاصی از مغز کاشت می‌کنند. یک ژنراتور متصل به الکترودها، پالس هایی را برای کمک به کاهش علائم ارسال می کند.

درمان با پمپ

در ژانویه 2015، سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) یک درمان با پمپ به نام Duopa را تایید کرد.

این پمپ ترکیبی از لوودوپا و کاربیدوپا را ارائه می دهد. برای استفاده از پمپ، پزشک شما باید یک عمل جراحی برای قرار دادن پمپ در نزدیکی روده کوچک انجام دهد.

تشخیص بیماری پارکینسون

آزمایش خاصی برای تشخیص پارکینسون وجود ندارد. تشخیص بر اساس تاریخچه سلامت، معاینه فیزیکی و عصبی و همچنین بررسی علائم و نشانه ها انجام می شود.

آزمایشات تصویربرداری، مانند اسکن CAT یا MRI، ممکن است برای رد سایر شرایط استفاده شود. همچنین ممکن است از اسکن انتقال دهنده دوپامین (DAT) استفاده شود. اگرچه این آزمایش‌ها ابتلا به بیماری پارکینسون را تایید نمی‌کنند، اما می‌توانند به رد سایر بیماری‌ها و حمایت از تشخیص پزشک کمک کنند.

مراحل مختلف بیماری پارکینسون

پارکینسون یک بیماری پیشرونده است، به این معنی که علائم این بیماری معمولاً با گذشت زمان بدتر می‌شود.

بسیاری از پزشکان از مقیاس هوهن و یهر(Hoehn and Yahr scale) برای طبقه بندی مراحل آن استفاده می کنند. این مقیاس علائم را به پنج مرحله تقسیم می‌کند و به متخصصان مراقبت‌های بهداشتی کمک می‌کند تا بفهمند علائم و نشانه‌های بیماری چقدر پیشرفت کرده اند.

مرحله ی 1

مرحله 1 پارکینسون خفیف ترین شکل است. خیلی خفیف است، در واقع، ممکن است علائم قابل توجهی را تجربه نکنید. این علائم ممکن است هنوز در زندگی روزمره و وظایف شما تداخلی ایجاد نکرده باشند.

اگر علائمی دارید، ممکن است در یک طرف بدن شما محدود شده باشند.

مرحله 2

پیشرفت از مرحله 1 به مرحله 2 می تواند ماه ها یا حتی سال ها طول بکشد. تجربه هر فرد متفاوت خواهد بود.

در این مرحله متوسط، ممکن است علائمی مانند موارد زیر را تجربه کنید:

• سفتی عضلات
• لرزش
• تغییرات در حالات چهره
• لرزیدن

سفتی عضلات می تواند کارهای روزانه را پیچیده کند و مدت زمان انجام آنها را طولانی تر کند. با این حال، در این مرحله، بعید است که مشکلات مربوط به تعادل را تجربه کنید.

علائم ممکن است در هر دو طرف بدن ظاهر شود. تغییرات در وضعیت بدن، راه رفتن و حالات صورت ممکن است بیشتر قابل توجه باشد.

مرحله 3

در این مرحله میانی، علائم به نقطه عطف می رسد. در حالی که بعید است علائم جدیدی را تجربه کنید، اما ممکن است بیشتر قابل توجه باشند. این علائم همچنین ممکن است در تمام کارهای روزانه شما اختلال ایجاد کنند.

حرکات به طور قابل توجهی کندتر هستند که باعث کند شدن فعالیت ها می شود. مسائل مربوط به تعادل نیز مهم‌تر می‌شوند، بنابراین زمین خوردن شایع‌تر است. اما افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مرحله 3 معمولاً می توانند استقلال خود را حفظ کرده و بدون کمک زیاد فعالیت های خود را به طور مستقل تکمیل کنند.

مرحله 4

پیشرفت از مرحله 3 به مرحله 4 تغییرات قابل توجهی را به همراه دارد. در این مرحله، در ایستادن بدون واکر یا وسیله کمکی مشکل زیادی خواهید داشت.

واکنش ها و حرکات ماهیچه ای نیز به میزان قابل توجهی کند می شود. تنها زندگی کردن می تواند ناامن و احتمالاً خطرناک باشد.

مرحله 5

این مرحله که پیشرفته ترین مرحله بیماری است، علائم شدید کمک شبانه روزی را ضروری می کند. ایستادن سخت خواهد بود، اگر نگوییم غیرممکن نباشد. به احتمال زیاد ویلچر مورد نیاز خواهد بود.

همچنین، در این مرحله، افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است دچار سردرگمی، هذیان و توهم شوند. این عوارض بیماری می تواند در مراحل بعدی شروع شود.

زوال عقل ناشی از پارکینسون

زوال عقل ناشی از پارکینسون یکی از عوارض بیماری پارکینسون است. این اختلال باعث می شود افراد در استدلال، تفکر و حل مسئله با مشکل مواجه شوند. این اختلال کاملاً رایج است – 50 تا 80 درصد از افراد مبتلا به پارکینسون درجاتی از زوال عقل را تجربه می کنند.

علائم زوال عقل بیماری پارکینسون عبارتند از:

• افسردگی
• اختلالات خواب
• گیجی
• توهمات
• نوسانات خلقی
• لکنت زبان
• تغییرات در اشتها
• تغییرات در سطح انرژی

بیماری پارکینسون سلول های دریافت کننده مواد شیمیایی در مغز را از بین می برد. با گذشت زمان، این عارضه می تواند منجر به تغییرات چشمگیر، علائم و عوارض شود.

برخی از افراد بیشتر در معرض ابتلا به زوال عقل بیماری پارکینسون هستند. عوامل خطر برای این بیماری عبارتند از:

• جنسیت. مردان بیشتر به آن مبتلا می شوند.
• سن. این خطر با افزایش سن افزایش می یابد.
• اختلال شناختی موجود. اگر قبل از تشخیص پارکینسون مشکلات حافظه و خلق و خوی داشتید، ممکن است خطر زوال عقل شما بیشتر باشد.
• علائم شدید پارکینسون. در صورت داشتن اختلال حرکتی شدید، مانند عضلات سفت و سخت و مشکل در راه رفتن، ممکن است بیشتر در معرض خطر زوال عقل بیماری پارکینسون باشید.

در حال حاضر، هیچ درمانی برای زوال عقل بیماری پارکینسون وجود ندارد. در عوض، پزشک روی درمان سایر علائم تمرکز می کند.

گاهی اوقات داروهایی که برای انواع دیگر زوال عقل استفاده می شوند می توانند مفید باشند.

این مرحله بندی، رایج ترین سیستم مرحله بندی بیماری پارکینسون است، اما گاهی اوقات از سیستم های مرحله بندی جایگزین برای پارکینسون استفاده می شود.

تاثیر وراثت در پارکینسون

محققان بر این باورند که هم ژن‌ها و هم محیط در ابتلای شما به پارکینسون نقش دارند. با این حال، میزان تأثیر آنها مشخص نیست. بیشتر موارد ابتلا به بیماری در افرادی رخ می دهد که سابقه فامیلی آشکاری از این بیماری ندارند.

موارد ارثی پارکینسون نادر است. غیر معمول است که والدین پارکینسون را به کودک منتقل کنند.

طبق اعلام موسسه ملی بهداشت، تنها 15 درصد از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، سابقه خانوادگی این بیماری را دارند. 

آیا درمان قطعی برای پارکینسون وجود دارد؟

در حال حاضر هیچ درمانی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد. سالانه بیش از 50000 مورد جدید در ایالات متحده گزارش می شود. اما ممکن است موارد بیشتری نیز وجود داشته باشد، زیرا پارکینسون اغلب به اشتباه تشخیص داده می شود.

گزارش شده است که عوارض پارکینسون چهاردهمین علت اصلی مرگ و میر در ایالات متحده در سال 2016 بوده است.

پیش آگهی پارکینسون

عوارض پارکینسون می تواند کیفیت زندگی و پیش آگهی را تا حد زیادی کاهش دهد. به عنوان مثال، افراد مبتلا به پارکینسون می توانند سقوط های خطرناک و همچنین لخته شدن خون در ریه ها و پاها را تجربه کنند. این عوارض می تواند کشنده باشد.

درمان مناسب پیش آگهی شما را بهبود می بخشد و امید به زندگی را افزایش می دهد.

ممکن است نتوان روند پیشرفت پارکینسون را کاهش داد، اما می‌توانید برای غلبه بر موانع و عوارض تلاش کنید تا کیفیت زندگی بهتری برای مدت طولانی داشته باشید.

امید به زندگی در بیماران مبتلا به پارکینسون

بیماری پارکینسون کشنده نیست. با این حال، عوارض مربوط به بیماری پارکینسون می تواند طول عمر افرادی را که این بیماری تشخیص داده شده اند، کوتاه کند.

ابتلا به پارکینسون خطر ابتلا به عوارض بالقوه تهدید کننده زندگی را افزایش می دهد، مانند :

• سقوط
• لخته شدن خون
• عفونت های ریه
• انسداد ریه ها

این عوارض می تواند باعث مشکلات شدید برای بیمار شود. این عوارض حتی می توانند کشنده باشند.

مشخص نیست که پارکینسون چقدر امید به زندگی را کاهش می دهد. یک مطالعه به میزان بقای 6 ساله نزدیک به 140000 نفر که به پارکینسون مبتلا بودند، پرداخت. در این بازه زمانی 6 ساله 64 درصد از افراد مبتلا به پارکینسون جان خود را از دست دادند.

علاوه بر این، این مطالعه نشان داد که 70 درصد از افراد در این مطالعه با زوال عقل بیماری پارکینسون در طول مطالعه تشخیص داده شده بودند. آنهایی که مبتلا به اختلال حافظه تشخیص داده شده بودند، نرخ بقای کمتری داشتند.

طول عمر بیماران پارکینسونی چقدر خواهد بود؟

ورزشهای مناسب بیماران پارکینسونی

پارکینسون اغلب باعث مشکلاتی در فعالیت های روزانه می شود. اما تمرینات و حرکات کششی بسیار ساده ممکن است به شما کمک کند تا با خیال راحت تر حرکت کنید و راه بروید.

برای بهبود توانایی راه رفتن:

• با احتیاط راه بروید.
• آرام باشید – سعی کنید خیلی سریع حرکت نکنید.
• بگذارید ابتدا پاشنه شما به زمین بخورد.
• وضعیت بدن خود را بررسی کنید و صاف بایستید. این کار به شما کمک می کند تا کمتر به زمین بخورید.

برای جلوگیری از افتادن:

• به عقب راه نروید.
• هنگام راه رفتن سعی کنید وسایل حمل نکنید.
• سعی کنید از خم شدن و تکیه دادن خودداری کنید.
• برای چرخش، یک دور کامل برگردانید. روی پاهای خود نچرخید.
• تمام خطرات زمین خوردن مانند فرش های لغزنده را در خانه خود حذف کنید.

هنگام لباس پوشیدن:

• به خودتان زمان زیادی برای آماده شدن بدهید. از عجله بپرهیزید.
• لباس هایی را انتخاب کنید که پوشیدن و درآوردن آنها آسان باشد.
• سعی کنید به جای دکمه از موارد آسانتر استفاده کنید.
• سعی کنید از شلوار و دامن هایی با کمربندهای الاستیک استفاده کنید. این موارد ممکن است راحت تر از دکمه ها و زیپ ها باشند.

یوگا از حرکت عضلانی هدفمند برای عضله سازی، افزایش تحرک و بهبود انعطاف پذیری استفاده می کند. افراد مبتلا به پارکینسون ممکن است متوجه شوند یوگا حتی به مدیریت لرزش در برخی از اندام های آسیب دیده کمک می کند.

رژیم غذایی پارکینسون

برای افراد مبتلا به پارکینسون، رژیم غذایی می تواند نقش مهمی در زندگی روزمره داشته باشد. اگرچه رژیم غذایی سالم باعث درمان یا جلوگیری از پیشرفت بیماری نمی شود، اما ممکن است تاثیر قابل توجهی داشته باشد.

پارکینسون نتیجه کاهش سطح دوپامین در مغز است. ممکن است بتوانید سطح این هورمون را به طور طبیعی با غذا افزایش دهید.

به همین ترتیب، یک رژیم غذایی متعادل و غنی از مواد مغذی که بر مواد مغذی خاص تمرکز دارد، ممکن است بتواند به کاهش برخی علائم و جلوگیری از پیشرفت بیماری کمک کند. این غذاها عبارتند از:

آنتی اکسیدان ها
غذاهای سرشار از این مواد ممکن است به جلوگیری از استرس اکسیداتیو و آسیب به مغز کمک کنند. غذاهای غنی از آنتی اکسیدان عبارتند از آجیل، انواع توت ها و سبزیجات شب بو.

باقلا
این لوبیا سبز لیمویی حاوی لوودوپا، همان ماده ای است که در برخی از داروهای پارکینسون استفاده می شود.

امگا 3
این چربی‌های مفید برای قلب و مغز موجود در سالمون، صدف، بذر کتان و برخی از لوبیاها ممکن است به محافظت از مغز شما در برابر آسیب کمک کنند.

علاوه بر خوردن بیشتر این غذاهای مفید، ممکن است بخواهید از لبنیات و چربی های اشباع شده خودداری کنید. این گروه های غذایی ممکن است خطر پارکینسون را افزایش دهند یا پیشرفت آن را تسریع کنند.

پارکینسون و دوپامین

بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی است. این بیماری نورون های تولید کننده دوپامین (دوپامینرژیک) در مغز را تحت تاثیر قرار می دهد. دوپامین یک ماده شیمیایی مغزی و انتقال دهنده عصبی است. این ماده به ارسال سیگنال های الکتریکی در اطراف مغز و در اطراف بدن کمک می کند.

این بیماری از ساختن دوپامین توسط این سلول‌ها جلوگیری می‌کند و ممکن است بر نحوه استفاده مغز از دوپامین ایجاد اختلال کند. با گذشت زمان، سلول های تولید کننده دوپامین به طور کامل می میرند. کاهش دوپامین اغلب تدریجی است. به همین دلیل است که علائم پیشرفت می کنند یا به آرامی بدتر می شوند.

بسیاری از داروهای پارکینسون، داروهای دوپامینرژیک هستند. هدف آنها افزایش سطح دوپامین یا موثرتر کردن آن بر روی مغز است.

تفاوت پارکینسون با ام اس

در نگاه اول، بیماری پارکینسون و مولتیپل اسکلروزیس (MS) ممکن است بسیار شبیه به هم به نظر برسند. هر دوی آنها بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارند و می توانند علائم مشابه زیادی ایجاد کنند.

این علائم مشابه می توانند شامل موارد زیر باشند:

• لرزش
• لکنت زبان
• تعادل ضعیف و بی ثباتی
• تغییر در حرکت و راه رفتن
• ضعف عضلانی یا از دست دادن هماهنگی عضلات

با این حال، این دو بیماری ، بسیار متفاوت هستند. تفاوت های اصلی عبارتند از:

علت
ام اس یک اختلال خود ایمنی است. بیماری پارکینسون نتیجه کاهش سطح دوپامین در مغز است.

سن
ام اس در درجه اول افراد جوان تر را تحت تاثیر قرار می دهد و میانگین سنی تشخیص آن بین 20 تا 50 سال است. پارکینسون در افراد بالای 60 سال شایع تر است.

علائم
افراد مبتلا به ام اس شرایطی مانند سردرد، کاهش شنوایی، درد و دوبینی را تجربه می کنند. پارکینسون در نهایت می تواند باعث سفتی عضلانی و مشکل در راه رفتن، وضعیت نامناسب، از دست دادن کنترل عضلات، توهم و زوال عقل شود.

اگر علائم غیرعادی نشان می دهید، پزشک ممکن است هر دوی این شرایط را در هنگام تشخیص در نظر بگیرد. آزمایشات تصویربرداری و آزمایش خون ممکن است برای کمک به تمایز بین این دو بیماری استفاده شود.

پیشگیری از پارکینسون

پزشکان و محققان نمی دانند چه چیزی باعث ایجاد بیماری پارکینسون می شود. آنها همچنین مطمئن نیستند که چرا پیشرفت آن در هر فردی متفاوت است. به همین دلیل است که نحوه پیشگیری از این بیماری نامشخص است.

هر سال، محققان بر روی یافتن علت بروز پارکینسون و نحوه پیشگیری از آن تحقیق می کنند. تحقیقات اخیر نشان می دهد که سبک زندگی – مانند ورزش و رژیم غذایی غنی از آنتی اکسیدان – ممکن است اثر محافظتی داشته باشند.

اگر سابقه خانوادگی پارکینسون دارید، ممکن است آزمایش ژنتیک را در نظر بگیرید. ژن های خاصی با پارکینسون مرتبط هستند. اما مهم است که بدانید داشتن این جهش‌های ژنی به این معنی نیست که قطعاً به این بیماری مبتلا خواهید شد.

با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای آزمایش ژنتیک صحبت کنید.

چشم انداز

کارشناسان هنوز مطمئن نیستند که چه چیزی باعث بروز بیماری پارکینسون می شود. این یک بیماری مادام العمر است که با تغییر سبک زندگی و درمان های پزشکی قابل کنترل است. اگر علائم بیماری پارکینسون را تجربه می کنید یا اگر این بیماری برای شما تشخیص داده شده است و به دنبال راه های جدیدی برای مدیریت این بیماری هستید، با پزشک خود صحبت کنید.

آخرین بررسی پزشکی در 17 ژوئن 2021

منبع:

www.healthline.com